Blog
Produkty pochodzące z upraw konopi siewnych, zyskały w ostatnich latach bardzo dużą popularność. Nie mniej jednak, stosowane były przez ludzi od bardzo dawna. Medycyna tradycyjna, opierała się głównie na obserwacjach wpływu, jak dana substancja działa na organizm człowieka. Takie zaobserwowane dobroczynne działanie konopi, wykazano już około 2000 lat p.n.e. To wówczas około 4 tysięcy lat temu, na tabliczkach sumeryjskich i akadyjskich, widniały zapisy o ich korzystnym działaniu przeciwpadaczkowym konopi. W późniejszych wiekach, głównie Arabowie stosowali ją w leczeniu dolegliwości drgawkowych. Następnie, dopiero XIX wiek przyniósł pierwsze publikacje na temat jej korzystnego działania w leczeniu epilepsji. Obecny postęp cywilizacyjny we wszystkich dziedzinach, w tym medycynie rzucił nowe światło na działanie ekstraktów konopnych w zakresie leczenia szeregu chorób. Schyłek lat 90-tych minionego stulecia przyniósł rewolucyjne odkrycie naukowców. Badacze dokonali bowiem odkrycia w ludzkim organizmie układu endokannabinoidowego. Układ ten występuje u wszystkich kręgowców, tworzą go receptory CB1, znajdujące się w ośrodkowym układzie nerwowym i CB2, które są zlokalizowane w komórkach układu immunologicznego. Kannabinoidy są odpowiedzialne za kontrolę emocji i natężenia stresu. Przy obecnym niezwykle szybkim trybie życia potrzebujemy silnego i odpornego układu endokannabinoidowego, aby ustrzec się przed chorobami.
Mało kto zdaje sobie z tego sprawę, że skóra dorosłego człowieka może osiągać nawet 2 mkw powierzchni. Taki rozmiar powoduje, że jest największym jego organem. Składa się z trzech warstw. Najbardziej zewnętrznego naskórka, środkowej warstwy tj. skóry właściwej oraz z wewnętrznej warstwy – tkanki podskórnej. Jej grubość waha się, od blisko 5 mm na piętach, do 0,5 mm w okolicach powiek. Pełni ona wiele niezwykle ważnych funkcji w naszym organizmie. Przede wszystkim jest ona barierą ochronną od czynników zewnętrznych. Spełnia funkcje termoregulacyjne, odbiera bodźce ze środowiska zewnętrznego, w tym takie jak temperatura i ból oraz bierze udział w syntezie witaminy D3. Jak się okazuje wśród tych licznych funkcji, jest również ta, która pozwala jej na wchłanianie do krwiobiegu dostarczonych przez nią substancji. Nasz organizm nie jest zaopatrzony w barierę skóra-krew. Tak więc wszystkie składniki kosmetyków, które nakładamy na powierzchnię skóry i których używamy, trafiają do naszego krwiobiegu. Nim zaś, transportowane są do każdej komórki naszego ciała oraz do wszystkich wewnętrznych organów w naszym ustroju, w tym do wątroby, serca, płuc i nerek.
Propagatorem antyseptyki był żyjący w XVIII w. chirurg wojskowy John Pringle, ceniony Profesor Uniwersytetu w Edynburgu w Szkocji. Kolejnym uczonym, który zwracał uwagę na konieczność jej stosowania, był pochodzący z Węgier doktor Ignaz Semmelweis. Głosił on bezwzględną konieczność odkażania rąk pochodnymi chloru w klinikach położniczych, co miało zmniejszyć śmiertelność kobiet podczas porodu. Jednak najbardziej znanym jej zwolennikiem, uznawanym za ojca antyseptyki, uważany jest brytyjski doktor Joseph Lister. To właśnie od jego nazwiska wziął nazwę popularny płyn do płukania ust. Z pojęciem antyseptyki blisko wiąże się także pojęcie aseptyki, która oznacza zapobieganie i niedopuszczenie do zakażenia. Zaś antyseptyka to wszelkie czynności, które mają na celu walkę z zakażeniem. Antyseptyka polega głównie na działaniach odkażających, a jej głównym zadaniem jest zniszczenie patologicznych drobnoustrojów. Należy do nich niszczenie czynników chorobotwórczych na skórze, ale także w błonach śluzowych oraz w zakażonych ranach u ludzi i istot żyjących. Nie można mylić jej z dezynfekcją, która ma na celu odkażanie przedmiotów np. narzędzi chirurgicznych.
Pierwsze powstające w Europie i na świecie szpitale, borykały się z ogromnym problemem, jakim był dostęp do sprzętu sanitarnego. Występowały także braki w precyzyjnych narzędziach, oświetleniu i wentylacji. W szpitalach nie było wyodrębnionych pomieszczeń operacyjnych. Operacji dokonywano najczęściej w łóżkach osób chorych. Nie dbano także o dezynfekcję narzędzi chirurgicznych. Wobec takiego elementarnego braku higieny, dochodziło do zakażeń ran oraz licznych powikłań, w tym cechującej się bardzo wysokim wskaźnikiem umieralności sepsy. Śmiertelność pacjentów pooperacyjnych sięgała nawet blisko 80 %. Tak wysoki odsetek ludzi, którzy nie przeżywali zabiegów zmusił lekarzy do poszukiwania sposobów zmniejszenia tego niekorzystnego trendu. Lister proponował więc używanie kwasu karbolowego (fenolu), jako preparatu sprawdzającego się podczas prowadzonych zabiegów i operacji. Dzięki temu, odsetek śmiertelności obniżył się w przypadku niektórych operacji z 80 %, do niecałych 10 %. Te dane dały do myślenia ówczesnym lekarzom, jak ważną kwestią jest antyseptyka.
Trądzik jest przewlekłą, masowo występującą chorobą. Choć dotyka zarówno kobiet jak i mężczyzn, to najcięższe postaci tego schorzenia dotykają przeważnie panów. Kojarzony jest najczęściej z okresem dojrzewania. Pojawia się zazwyczaj pomiędzy 15 a 25 rokiem życia, kiedy to w organizmie młodych ludzi następują znaczne wahania hormonów płciowych (trądzik młodzieńczy). Jednak jak się okazuje, może występować on w każdym wieku, nawet po 50 roku życia. Szczególnie dobrym podłożem do rozwoju trądziku jest tłusta cera. Wyróżnia się dwa główne rodzaje trądziku tj. trądzik pospolity (młodzieńczy) (Acne vulgaris) i trądzik różowaty (Rosacea). Trądzik pospolity występuje częściej niż różowaty. Jego objawami są różnego rodzaju patologie występujące głównie na twarzy i w jej okolicach. Zalicza się do nich krosty, grudki, torbiele, zaskórniki i wypryski, potocznie zwane wągrami lub pryszczami. Przyczyna występowania chorób trądzikowych nie została jednoznacznie określona. Do głównych jego przyczyn zalicza się zbyt tłusta skóra, nadmierne pobudzenie wydzielania łoju, stany zapalne skóry i nieprawidłowe działanie gruczołów łojowych. Wywoływać go może także nadmierny przerost niewłaściwej flory bakteryjnej, predyspozycje genetyczne, zmiany immunologiczne oraz problemy natury psychicznej. U dorosłych kobiet, rzadziej u mężczyzn, często występującą formą trądziku pospolitego jest tzw. trądzik hormonalny. Ma on związek z zaburzeniami pracy układu hormonalnego, nieprawidłowym działaniem gruczołów łojowych związanych z rogowaceniem kanałów wyprowadzających łój i nadprodukcją sebum (łój skórny). Wydzielane prawidłowo sebum zapewnia miękką i delikatną skórę oraz zapewnia jej ochronę przeciw bakteriom i przeciw grzybom. Dopiero jego nadmiar prowadzi do patologii związanych z występowaniem trądziku. Rogowacenie naskórka zapycha przewody odprowadzające sebum, zamykając drogę jego prawidłowego ujścia. Powstające z zatkanego łoju zaskórniki, są znakomitym podłożem do rozwoju chorobotwórczych bakterii i powstania stanu zapalnego. Następują uszkodzenia przewodów wyprowadzających łój, co powoduje powstanie bolesnych i nieestetycznych zmian.
Wątroba jest częścią układu pokarmowego i największym z narządów jaki znajduje się w ludzkim ciele. Zajmuje ona od 2 do 5 % masy człowieka, co daje około półtorej kilograma rzeczywistej wagi. Jej towarzyszem jest woreczek żółciowy, który ma za zadanie przechowywanie żółci. Wątroba znajduje się tuż pod przeponą, która oddziela ją od serca i płuc. Wykonuje w naszym ciele niezwykle istotne misje. Badania naukowe dowiodły, że pełni ona ponad 500 funkcji w organizmie człowieka. Do jej głównych zadań należą metaboliczne procesy trawienia. To w jej wnętrzu dochodzi do przemiany dostarczanego pokarmu do poziomu związków, które są budulcem tkanek człowieka i zaopatrzeniem energetycznym dla całego organizmu. W wątrobie ma miejsce przeobrażania się białek, tłuszczów, węglowodanów, hormonów a także rozkład substancji chemicznych i toksyn. Wątroba skutecznie neutralizuje niebezpieczne dla organizmu substancje w tym alkohol, używki i pozostałości leków. Amoniak, który jest toksyczny przemienia w mocznik, zaś szkodliwe puryny w kwas moczowy. Przy udziale kwasu glukuronowego (którego bogactwem jest np. kombucha), wiąże ze sobą wiele substancji chemicznych. Wątroba pełni również funkcje zapasowe. Gromadzi energię występującą w formie glikogenu, żelaza, miedzi oraz witamin m. in A, C, D, E i B12. Kolejna funkcją wątroby jest wydzielanie substancji żółtego koloru. Znajdujące się w wątrobie komórki – hepatocyty, odpowiedzialne są za wytwarzanie żółci, która ma znaczący wpływ w trawieniu oraz przyswajaniu tłuszczów. Wątroba jest bardzo ważnym gruczołem zapewniającym termoregulację i zapewnia ciepło (wypływająca z wątroby krew jest o 1 stopień wyższa od wpływającej).
O wątrobę należy dbać regularnie i w sposób prewencyjny. Niestety choroby wątroby mogą być łatwo przegapione. Dlaczego tak się dzieje? Bowiem wątroba nie wywołuje dolegliwości bólowych, gdyż jej miąższ jest nieunerwiony. We wstępnych i średnio zaawansowanych stadiach problemów z wątrobą można odczuwać zaparcia, miewać wzdęcia, mdłości i biegunki. Następuje wolniejsza przemiana materii, pojawia się nadwaga i otyłość. Zauważalny może być wzrost łaknienia na słodycze. Pojawiający się ból, który może sugerować, że pochodzi z wątroby jest bardzo ryzykownym stanem. Znacznie powiększona wątroba i powiększenie otaczającej ją otrzewnej, uciska na sąsiadujące z nią organy i często daje objawy w bardzo zaawansowanym stadium choroby.
Nawłoć to roślina popularna w medycynie ludowej. Jej ziele, głównie w formie kropli i naparów wykorzystywane jest w wielu dolegliwościach zdrowotnych . Zasiedla głównie kontynent europejski i azjatycki. Porasta także liczne tereny w Ameryce Północnej, skąd została sprowadzona do Europy. W Polsce nawłoć spotykana jest na całym jej obszarze. Szczególnie duże jej występowanie zlokalizowane jest na Podkarpaciu, Lubelszczyźnie i w Małopolsce. Oprócz podstawowej nazwy, określana jest jako mimoza (choć mimoza występuje tylko w Ameryce Północnej), złota dziewica, złotnik i złota rózga. Jest to wieloletnia roślina pochodzącą z rodziny astrowatych. Wyróżnia ją bujna i rozgałęziona łodyga, która jest pokryta woskiem. Wyrasta na wysokość nawet do 2,5 metra. Dolne partie nawłoci zazwyczaj są słabo rozwinięte, tworząc samą łodygę. Ma podłużne liście, które najbardziej bujne są w okolicach środka rośliny, im wyżej czubka nawłoci są mniejsze i drobniejsze. Kwiaty nawłoci są bardzo drobne wyróżnia je ciemnożółta intensywna barwa. Z uwagi na liczny kwiatostan, stała się popularną rośliną ozdobną zarówno w dużych parkach i rezerwatach przyrody, jak również w przydomowych ogrodach. Rośnie także na obszarach pól, łąk, pastwisk, nieużytków i w rzędach pomiędzy roślinami uprawnymi.
