Mało kto zdaje sobie z tego sprawę, że skóra dorosłego człowieka może osiągać nawet 2 mkw powierzchni. Taki rozmiar powoduje, że jest największym jego organem. Składa się z trzech warstw. Najbardziej zewnętrznego naskórka, środkowej warstwy tj. skóry właściwej oraz z wewnętrznej warstwy – tkanki podskórnej. Jej grubość waha się, od blisko 5 mm na piętach, do 0,5 mm w okolicach powiek. Pełni ona wiele niezwykle ważnych funkcji w naszym organizmie. Przede wszystkim jest ona barierą ochronną od czynników zewnętrznych. Spełnia funkcje termoregulacyjne, odbiera bodźce ze środowiska zewnętrznego, w tym takie jak temperatura i ból oraz bierze udział w syntezie witaminy D3. Jak się okazuje wśród tych licznych funkcji, jest również ta, która pozwala jej na wchłanianie do krwiobiegu dostarczonych przez nią substancji. Nasz organizm nie jest zaopatrzony w barierę skóra-krew. Tak więc wszystkie składniki kosmetyków, które nakładamy na powierzchnię skóry i których używamy, trafiają do naszego krwiobiegu. Nim zaś, transportowane są do każdej komórki naszego ciała oraz do wszystkich wewnętrznych organów w naszym ustroju, w tym do wątroby, serca, płuc i nerek.

Propagatorem antyseptyki był żyjący w XVIII w. chirurg wojskowy John Pringle, ceniony Profesor Uniwersytetu w Edynburgu w Szkocji. Kolejnym uczonym, który zwracał uwagę na konieczność jej stosowania, był pochodzący z Węgier doktor Ignaz Semmelweis. Głosił on bezwzględną konieczność odkażania rąk pochodnymi chloru w klinikach położniczych, co miało zmniejszyć śmiertelność kobiet podczas porodu. Jednak najbardziej znanym jej zwolennikiem, uznawanym za ojca antyseptyki, uważany jest brytyjski doktor Joseph Lister. To właśnie od jego nazwiska wziął nazwę popularny płyn do płukania ust. Z pojęciem antyseptyki blisko wiąże się także pojęcie aseptyki, która oznacza zapobieganie i niedopuszczenie do zakażenia. Zaś antyseptyka to wszelkie czynności, które mają na celu walkę z zakażeniem. Antyseptyka polega głównie na działaniach odkażających, a jej głównym zadaniem jest zniszczenie patologicznych drobnoustrojów. Należy do nich niszczenie czynników chorobotwórczych na skórze, ale także w błonach śluzowych oraz w zakażonych ranach u ludzi i istot żyjących. Nie można mylić jej z dezynfekcją, która ma na celu odkażanie przedmiotów np. narzędzi chirurgicznych. Pierwsze powstające w Europie i na świecie szpitale, borykały się z ogromnym problemem, jakim był dostęp do sprzętu sanitarnego. Występowały także braki w precyzyjnych narzędziach, oświetleniu i wentylacji. W szpitalach nie było wyodrębnionych pomieszczeń operacyjnych. Operacji dokonywano najczęściej w łóżkach osób chorych. Nie dbano także o dezynfekcję narzędzi chirurgicznych. Wobec takiego elementarnego braku higieny, dochodziło do zakażeń ran oraz licznych powikłań, w tym cechującej się bardzo wysokim wskaźnikiem umieralności sepsy. Śmiertelność pacjentów pooperacyjnych sięgała nawet blisko 80 %. Tak wysoki odsetek ludzi, którzy nie przeżywali zabiegów zmusił lekarzy do poszukiwania sposobów zmniejszenia tego niekorzystnego trendu. Lister proponował więc używanie kwasu karbolowego (fenolu), jako preparatu sprawdzającego się podczas prowadzonych zabiegów i operacji. Dzięki temu, odsetek śmiertelności obniżył się w przypadku niektórych operacji z 80 %, do niecałych 10 %. Te dane dały do myślenia ówczesnym lekarzom, jak ważną kwestią jest antyseptyka.